Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Vertigo

Οι καμπάνες χτυπούσαν πένθιμα,
το δεξί μας ημισφαίριο βαυκαλιζόταν
κι εγώ στεκόμουν -μόνη- σ' ένα σαρκίο
που απείχε μερικά εκατοστά απ'τον πυρήνα του.

Πως να ημερέψω αυτό το λάκτισμα;
Συναφείς αγωνίες με κατατρύχουν από το λυκαυγές.
Τότε που συνήθισα τη ναφθαλίνη και κάποιο πονεμένο γιασεμί.
Και μπόρεσα να διακρίνω το χρώμα μέσα απ'την κουρτίνα του υπνοδωματίου.

Καρφιά στο πρόσωπό μου οι δονούμενες μάζες του αέρα.
Διασχίζω ιλιγγιωδώς μιαν ατέλειωτη άσφαλτο,
φωτισμένη με μικρά, κοκκινωπά φανάρια
στρωμένη με βιβλιοθήκες φέρουσες άδειες αποσκευές.

Καληνύχτα.




Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

αρχή

Ξέρω σίγουρα πως η ζωή μου θα έχει ένα τέλος. Το τέλος είναι για τον καθένα μας τόσο σίγουρο, που πολλοί περνούν μέρες, μήνες, ή ακόμη και χρόνια μέχρι να αποδεχτούν πλήρως την τραγικά αμετάκλητη και ψυχοφθόρα αδιαμφισβήτητη κατάληξη που μας περιμένει- αν ποτέ το καταφέρουν.
Αυτό που δεν μου ορμήνεψε κανείς είναι πόσες αρχές θα έχει η ζωή μου. Ζω μία ζωή; Έχει μία αρχή και ένα τέλος; Οριστικά και αμετάκλητα και τα δύο; Ή στη ζωή μου θα γυρίσω πολλές σελίδες, θα γνωρίσω τη χαρά (ή τη θλίψη) διαφορετικών αρχών μέχρι που δεν θα μου αναλογεί άλλος χρόνος για αλλαγές σε αυτόν τον  κόσμο;

Θα το ανακαλύψω στην πορεία (ελπίζω).

Νομίζω πάντως πως πρόσφατα ήρθε η πρώτη φορά που άλλαξα σελίδα στη ζωή αποδεχόμενη στιγμές του παρελθόντος που παλιότερα ξόρκιζα και αντιλαμβανόμενη ότι δεν χρειάζεται να διαγράφω τα πάντα για να είμαι ευτυχισμένη. Μπορεί μια αλλαγή να μην είναι μαγική. Μπορεί να είναι προϊόν σκληρής αναμέτρησης με τον εαυτό σου, που κρατάει καιρό, ίσως χρόνια, ίσως δεκαετίες, που είναι επώδυνη, κουραστική, αλλά συνάμα λυτρωτική και ελπιδοφόρα. Μπορείς να σηκώσεις στους ώμους σου το βάρος του λάθους και τον πόνο της κακοτυχίας, ο άνθρωπος είναι πλασμένος για να το καταφέρνει. Ας απαλλαγούμε επιτέλους από την εντύπωση ότι η αλλαγή κρατάει όσο ένα ποπ τραγούδι μιας χολιγουντιανής ταινίας που επενδύει μουσικά τις σκηνές όπου ο πρωταγωνιστής μετακομίζει, χάνει βάρος, ονειροπολεί κάνοντας βόλτες στις γέφυρες του Σηκουάνα ή μαθαίνει πολεμικές τέχνες. 

Η αλλαγή θέλει πόνο, θέλει να πεις στον εαυτό σου "έχεις αυτό το ελάττωμα" όχι μισώντας τον, αλλά αγαπώντας τον ακόμη περισσότερο για την ανθρώπινη αδυναμία του που έχει το θάρρος να την παραδεχτεί και την τόλμη να προσπαθήσει να την αλλάξει. Κάθε μέρα να του βρίσκεις κάτι καινούργιο και να το παλεύεις, κάθε μέρα, ξανά και ξανά μέχρι τελικής πτώσης. 

Κάθε αρχή και δύσκολη, λένε. Το κόμματι πριν την αρχή για μένα είναι το δύσκολο. Η προετοιμασία για μια ουσιαστική αρχή, για μια αρχή που δεν θα έρθει μαγικά ούτε θα φύγει μαγικά. Για μια αρχή που θα μείνει τόσο όσο πρέπει, μέχρι η επόμενη αρχή να ανατείλει εξίσου φυσικά και να δώσει στη ζωή μια αρμονική ροή, για να μπορώ μια μέρα να τη διηγηθώ ως ιστορία σε όποιον θα θέλει να ακούσει τα συμπεράσματα που έβγαλα από το ταξίδι μου στον κόσμο.

Καλή αρχή, λοιπόν!